Μελέτη του λακανικού κειμένου «Ραδιοφωνία»

από τη Μαρία Κουκουμάκη

Το 1977, ο Λακάν ορίζει με τρόπο απέριττο την αναλυτική κλινική: «είναι αυτό που λέγεται σε μια ψυχανάλυση»^1. Μοιάζει με καταληκτικό ορισμό την αφετηρία του οποίου βρίσκουμε στην αρχή της διδασκαλίας του όταν επικέντρωνε την έρευνα του στην ομιλία, τη λειτουργία και το πεδίο της που είναι αυτό της γλώσσας.

Όμως, η αναλυτική κλινική απέχει από το να είναι μια απλή καταγραφή των όσων λέγονται, ουσιαστικά πρόκειται για μια κατασκευή της δομής, δηλαδή του τρόπου με τον οποίο δένονται συμβολική γλώσσα και ομιλία, το εικονοφαντασιακό του σώματος και της σημασίας και το πραγματικό της απόλαυσης².

Γι’ αυτό και ο Λακάν δεν σταμάτησε ποτέ την προσπάθεια του να καταγράφει με τρόπο δομικό την αναλυτική εμπειρία που πρώτος ο Φρόιντ θεμελίωσε. Σ’ αυτή την άοκνη διαδρομή φέρνει τους τέσσερεις λόγους, ένας εκ των οποίων είναι ο λόγος του αναλυτή.

Αυτή τη χρονιά θα συνεχίσουμε την ανάγνωση του κειμένου της Ραδιοφωνίας προσπαθώντας να επεξεργαστούμε τα ερωτήματα που θέτει η αναλυτική εμπειρία και κλινική έχοντας ως εργαλεία τους τέσσερεις λόγους που κατασκευάζει εκείνη την εποχή: τον πανεπιστημιακό, τον λόγο του κυρίου, του υστερικού και τον λόγο του αναλυτή. Πρόκειται για ερωτήματα που αντηχούν και πέρα από το αναλυτικό πλαίσιο, στο κοινωνικό και στη θέση του αναλυτή μέσα σε αυτό.

1. Lacan Jacques, « Ouverture à la section clinique », Ornicar n° 9, 1977, p. 7.
2. Soler Colette, Des hommes, des femmes, Collège Clinique de Paris, année 2017-2018, éditions du champ lacanien, p.11.

Υπάρχει και δυνατότητα παρακολούθησης των σεμιναρίων μέσω της διαδικτυακής πλατφόρμας ZOOM.

Πίσω: Πρόγραμμα εκπαίδευσης