Παρουσίαση

Η Σχολή Ψυχανάλυσης των Φόρουμ του Λακανικού Πεδίου (EPFCL) ιδρύθηκε στο Παρίσι στις 16 Δεκεμβρίου 2001, με ψήφισμα της Διεθνούς Συνάντησης των Φόρουμ του Λακανικού Πεδίου. Από τη στιγμή της δημιουργίας τους, το 1998, μετά από ένα σχίσμα που επήλθε στους κόλπους της Παγκόσμιας Εταιρείας Ψυχανάλυσης (ΑΜΡ), τα Φόρουμ του λακανικού πεδίου άνοιξαν την προοπτική της δημιουργίας μιας Σχολής ψυχανάλυσης που να επιστρέφει στους σκοπούς που έχουν γραφτεί στην πράξη της ίδρυσης της Σχολής του Ζακ Λακάν.

Υπήρξε μια μακρά συζήτηση πάνω στο ζήτημα της ίδρυσης μιας «Σχολής Ψυχανάλυσης» που θα καθοδηγείται από τις διδασκαλίες του Σίγκμουντ Φρόιντ και του Ζακ Λακάν. Η δομή, οι διατάξεις και οι στόχοι της ορίζονται στο κείμενο της Χάρτας, η οποία και περιλαμβάνει τις βασικές αρχές της λειτουργίας της που βασίζονται στην αρχή της εναλλαγής και της ανανέωσης κάθε δυο χρόνια. 

Η εμβέλειά της είναι διεθνής και προσφέρει, επίσης, μια διεθνή εγγύηση που επικυρώνεται από τους τίτλους Αναλυτής-Μέλος της Σχολής (ΑΜΕ) για όσους ασκούν και Αναλυτής-Σχολής για όσους έχουν περάσει την δοκιμασία του περάσματος.

ΓΙΑΤΙ ΣΧΟΛΗ;

Σε μια Σχολή ψυχανάλυσης και όχι ψυχαναλυτών, ο κύριος σκοπός είναι όχι τόσο να ομαδοποιηθούν οι επαγγελματίες, αλλά να καταστεί δυνατός μεταξύ των αναλυτών ένας αυθεντικός κοινωνικός δεσμός που να θεμελιώνεται πάνω στη μελέτη και την αντιμετώπιση των προβλημάτων που αναδεικνύονται από την ίδια την αναλυτική πρακτική και κυρίως, η ανάλυση του αναλυτή, η εκπαίδευση των ασκούντων και η μετάδοση του αναλυτικού λόγου.

Οι θεμελιώδεις διατάξεις στην υπηρεσία αυτού του σκοπού είναι το καρτέλ και η διαδικασία του περάσματος.

Η αναγκαιότητα μιας Σχολής, σε διαφοροποίηση με τις πολλές ομάδες και εταιρείες, στηρίζεται στην α-πορία της ίδιας της αναλυτικής πράξης. Δεν πρόκειται ούτε για εξειδικευμένη τεχνική, ούτε για τεχνογνωσία ενός τεχνίτη και σε σύνδεση με τη γνώση, δεν προσεγγίζεται παρά με τις συνθήκες που την καθιστούν εφικτή – την παραγωγή μιας ιδιαίτερης επιθυμίας μέσα στην ανάλυση, την λεγόμενη επιθυμία του αναλυτή – και δεν δίνει τις αποδείξεις του παρά μόνο έμμεσα από τις επιπτώσεις μέσα στις ίδιες τις αναλύσεις.

Μέσα σε μια Σχολή είναι λοιπόν ο αναλυτής που βρίσκεται στο εδώλιο. Ούτε σοφός, ούτε καλλιτέχνης, στηρίζεται μόνο στην επιθυμία του μόνο αμφισβητώντας ότι μια σχολή φτιάχνεται για να στηρίζει, προκειμένου να λάβει υπόψη του, ή να πει, τι κάνει αυτή την εμπειρία και με ποιόν τρόπο αντιστέκεται στη ρουτίνα της πρακτικής.

Επόμενο: Ιδρυτικά κείμενα