Το ομιλoύν σώμα και η ψυχαναλυτική κλινική

από τη Μαργαρίτα Νικολαΐδου

Στις φετινές επεξεργασίες μας, ως προς το ερώτημα « τι είναι η ψυχαναλυτική κλινική;» θα σταθούμε στην εκδήλωση του άγχους μέσα στην αναλυτική κλινική, φέροντας το ερώτημα του «χειρισμού της μεταβίβασης» ως προς αυτό και λαμβάνοντας υπόψη τον χρόνο, και την λογική του διάσταση που έχει μέσα σε μια λακανική ψυχανάλυση. Από την αρχή, το ξετύλιγμά της, έως και τα διάφορα τέλη της. Το άγχος « σήμα κινδύνου» για τον Φρόιντ στον ψυχισμό του υποκειμένου, γίνεται από τον Λακάν «ένα συναίσθημα χωρίς αντικείμενο» που όμως σημαίνει, στην κλινική του ομιλούντος σώματος, ιδιαίτερους λιβιδινιακούς δεσμούς για το κάθε ένα. Αυτοί συνδέονται με τα ενορμητικά αντικείμενα στην ίδια την κατασκευή της φαντασίωσης μέσα στην ανάλυση, μα η ίδια η εμπειρία φέρει την πρωτοτυπία της ως ιδιαίτερη για κάθε ομιλόν, ότι περνά, υφαίνει και υφαίνεται μέσα από την ομιλία του αναλύοντα και την ροή της και την ακρόαση του αναλυτή, το μεταξύ που φτιάχνει μια νέα τοπολογία της ομιλίας. «… ώστε να μπορέσει να πει κανείς, αυτό το οποίο παραμένει¹ σε λήθη πίσω από αυτό που λέγεται σ’ αυτό που ακούγεται..»

Από την εποχή του Φρόιντ και του υστερικού υποκειμένου που συνάντησε τότε, πώς εκ νέου σήμερα συναντούμε τον υστερικό λόγο στην παραγωγή του και τους άλλους λόγους; Τι καινούργιο δύναται να επιφέρει το πέρασμα από τον αναλυτικό λόγο, τόσο στο ατομικό όσο και στο συλλογικό;

1. Jacques Lacan, Etourdit, 1973 στο Autres Ecrits, p. 449.

Υπάρχει και δυνατότητα παρακολούθησης των σεμιναρίων μέσω της διαδικτυακής πλατφόρμας ZOOM.

Πίσω: Πρόγραμμα εκπαίδευσης